Isole e Olena
Wijn om te drinken en te bewaren

Paolo de Marchi, die net zijn 42e jaargang erop heeft zitten, is één van de wijnmakers die Toscane op z'n kop heeft gezet. Verrassend genoeg voor iemand die bekend staat als 'Mr Sangiovese' begon zijn carriere in Piemonte, waar de familie de Marchi een klein Barolo-landgoed had. 

Op naar Chianti

In de jaren '50 besloot de familie te verhuizen naar Chianti. In die tijd gooiden wel meer mensen het roer om vanwege de uitbraak van phylloxera. Velen maakten zelfs de overstap naar de textielindustrie. Paolo's vader kreeg echter de kans om twee aangrenzende landgoederen over te nemen, 'Isole' en 'Olena', en dus werd Isole e Olena geboren. 

In 1967 werden de eerste appellations opgesteld, samen met een vijfjarenplan om de Chianti-zone te subsidiëren. Er werd een enorme hoeveelheid witte druiven geplant, waarbij de nadruk eerder lang op kwantiteit dan op kwaliteit. 

Zo'n 10 jaar later nam Paolo, op vijfentwintig jarige leeftijd, het wijnhuis over, waarbij hij zijn eerste vaten aankocht en een sangiovese mengde met witte druiven. Het was destijds wettelijk verplicht om Chianti te maken van sangiovese aangevuld met Trebbiano en Malviasia (beide witte druivenrassen). 

Witte druivenrassen in een rode wijn? Is dat logisch? De meningen hierover waren sterk verdeeld in de Chianti-streek. De gemoederen liepen hoog op met als gevolg dat er in de jaren negentig belangrijke wijzingen werden aangebracht aan de productieregels van Chianti. Sinds 2006 mogen witte druivensoorten zelfs helemaal niet meer gebruikt worden. Zoals Paolo voor de grap zei: 'Het is ook veel makkelijker om rode wijn te maken van 'rode' druiven.' Daar heeft 'ie een punt...

Isole e Olena Cepparello: een pareltje

Paolo trok zich al die tijd niet enorm veel aan van die regeltjes. Hij maakt al sinds 1980 een rode wijn, Isole e Olena Cepparello, van 100% sangiovese. Noodgedwongen moest hij die jarenlang als IGT bestempelen, want hij paste niet binnen de regeltjes van de Chianti wetgeving. Tegenwoordig zou de wijn natuurlijk wél Chianti Classico mogen heten, maar dat is niet meer nodig. Cepparello heeft inmiddels al genoeg (internationale) bekendheid vergaard. 

Paolo zoekt niet naar kracht, maar naar elegantie en finesse, de rode draad die door al zijn wijnen loopt. Wanneer hij wordt geprezen om zijn prestaties, antwoordt hij bescheiden met een twinkeling in zijn ogen: "Ik probeer gewoon te doen waar ik in geloof." Dat kunnen wij alleen maar aanmoedigen.